“İçimiz hep acıyacak,
kalbimiz örse vuran çekiç gibi kararlı vuracak,
gülüşünüzle aklımız bileylenecek,
size baktıkça;
bir sınıf öğrenecek, hakkı olanı almayı evrenden”
10 Ekim 2015, biz orda olanlar,
her birimiz kendi hayatlarımızda yarılma yaşadık, öncesi ve sonrası oldu bizler
için. Öyle ya da böyle, bir yarılma. Dışa yansıtmalarımız belki farklı oldu.
Yedi yıl geçti üzerinden, yedi yıl geçmiş, pazar günü mezarlık anmasında
işitince fark ettim, kâh unutarak, kâh hatırlayarak, hiç unutmadan olmazdı,
hayatta kalamazdık. Ama her zor anımızda hatırlayarak, yola devam etme azmi
bularak. Nirengi oldu adeta ruhlarımız için.
