Yakın-Uzak

 

 

uzaktı,

ağacın gölgesi kadar yakın,

 

mültecinin hüznü,

sürüsünü kaybetmiş çoban köpeğinin şaşkınlığı,

aşkı arar

kayıp çoban köpeği, kayıp sürüyü arar

gibi...

 

yakındı,

kendi kadar uzak...

yok-var

                        K:A

iz VE his

 

türkülere takılmış hayatı toplarken,

hisler izini sürer dalgın.

 

toprak çitle çevrildiğinden bu yana,

kayıp, mülteci,

çalarak yaşar insan,

zaman çoktan karışmış makinelerin uğultusuna,

gizem yerini kirli bir pusa çevirmiş.

 

his izidir varoluşun,

var-oluşsa hep ufuktadır.  

                                                            K:A

 

ekim

 

                                          

 

 

  

                                                                    Şebnem'e

 

Yaşam gülüşünde gizli

bir ekim ayında çaldı soysuz!

 

bütün insanlığa bir armağan gibi sunuldun

şimdi, ne kadar acıysa gülüşüne bakmak

o kadar tutkuyla bağlandı hayat barışa

 

göz yaşı ve alınteri işler seni,

özlem çağırır aşkları

bir çığ damlasına asılı hayatımız

özgür günlerin serinliği

yeşilin parıltısı

baharın adısın

 

gülüşündeki ateş çalınır mı

dağıldın tüm evrene,  serinliğinle

sana bağlandı tüm hayaller

 

çoktan tutuşturdu bir yangını ateşin...

yaşamlarınızı içimize katarak

ekim ‘yeniden’ oldu çoktan

                                                    K:A

 

raflar...

acının tiranlığında

ezildikçe ağırlaşan ruhunu

ezgin mutluluklarla doldurursun

sana kalan seyirlik raflarda...

                                                           K:A

 

kendi kendine sağ duyulu hümanite!

izini yitirmiş huysuz çocuk ağlaması sesin...

 

 

 

 

 

 

 

 

"Baran Çağlı" nın anısına... 27 Ağustos 2015

 

YEDİ

Aşklar vuruluyordu,

7 yaşında bir çocuğun

kanından geçerek,

annenin ellerindeki  acıda...

 

umurun da mı,

kurumuş yüreklerin,

tutulmuş akılların,

bakkal defteri yüreklerin...

 

sade vatan-daş,

sakin mahalleli,

iş bilen esnaf,

kendisiz işçi,

 

vatana kurulmuş vicdanımızın sofrasında

yedi yaşında yedik  insanlığı

etlerini delip geçen kurşunla.

gözlerinde yedik, yittik, üzerimize yıkarak insanlığı ....   

 

tarih bir hiçlikte asılı,

geleceğin utancından kaçarcasına

üzerimize yıkarız bir duvar gibi insanlığı,

utanç kuşağı adımız,

kanımızla yıkarız ellerimizi.

 

can kurudu,

anın çölleşti,

7 yaşında bir kalpte aşk vuruldu,

canhıraş  yittik, duvarları üzerimize yıkarak.

 

Aşk vuruldu,

utanç savrulur geleceğe,

bir merminin rüzgarında

bir annenin azabında ...

 

kurudu kalbimiz yedi  gitti....

kül olduk tanrıçanın g-azabıyla,

akan yaşlarıyla,

çamura dönüşen hayatımızda...

 

izleyip sessiz kalanlar cana kıyanlar

zannetmeyin kan toprağa akar,

sessiz ağızlarınızdan,

görmeyen gözlerinizden,

işitmeyen kulaklarınızdan akar!

 

kan durmaz yerde

akar, akar

çığlığın içine dönerek , akar

kalbine saplanırken acı

taşlaşan hayatımızdan akar

akar, akar

 

taa ki

barış, toprakta filizlenecek,

ama sensiz,

ama sessiz,

ama kaçınılmaz...

7'sinde, 10'nunda, 17'sinde

ki lerin gazabı imişçesine

yeşerecek bir kalabalıkta,

sesini alıp gelenlerle...

 

ve baran günlerine kadar

yontmaya devam edeceğiz; kötülükleri.

                                                                                      K:A

 

mesai

 

şiirde kırılır

sesinde tedirginler insanım

dertlerim ölüm uykusunda

 

yelelerin rüzgarına aşık

 

 her günün sessiz çığlığında

saklı kızıl yelelerin

sesinin esintisine hasret

sıkılı dudaklarının ardında