bir

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

vinçten düşen işçi öldü

böyle atmış gazete başlığı

 

yok artık

 

 

 

 

 

 

 pastoral

ormanlar

denizlere

akan

ırmaklar

yok artık

 

Yaşam/araf/ölüm

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Edvard Munch, Self-Portrait in Hell (1903)

 

 

 

yaşam/araf/ölüm

 

giriş:

 

ölümle buluşmalı 

beklemeden

bekletmeden

hakkederek

ihtişamın değil

alayın

beceriksizliğin

yansısı olarak

 

eksedos

 

 

 

 

taş sıralara yerleşmiş köleler

yorgun elleriyle tragedyasını izliyor

son kral öleli, sarnıçlar boşalalı

 

ölenler

 

 

 

 

 

 

inşaatlardan uçarak öldüler

umarsızlığımıza gömüldüler

yoktu matemlerini tutacak kimseleri

bir ah bile çekemeden öldüler

 

kalmayacağız

 

 

 

 

 

 

aramızdan öyle neşeli,

öyle mutlu,

gururlu ayrıldınız

ki,

yaşamak

biraz mahçup,

kahır ekseriyetle

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

kalın bir örtü gözlerinin üstünde

öylece yalnız döner dünya,

zannedersin

yangın, yandın

 

ağıtlar, 

savaş naraları çelikten

aşk geçmiş akıldan

son buluşma ne zaman

 

iz

 

 

çöp arabası ilerliyor kentin sokaklarında

kokuşmuş et yığınından sızan kan

 usul usul izini bırakır sokaklara

son görevini yaparcasına

biten fazladan ömründe

 

inşaa-t

 

inşaa-t

 

Kup

kuru bir isyansın sen

şiirin de yazılmaz

her gün bir bir

50 metrelerden uçarak

tevekkül

 

 

 

 

 

 

 

tevekkül

 

az yazılmışsın

olsa olsa öykülerin kıyısına

iliştirilmiş bir tasvir keyfine

hadi en fazla acınası mertebesine

yaz-gın