yalnızlık

 

 

 

 

 

 

 

kaldırım kenarında ağaçlar

gardiyanımız

çalınmış ormanından

 

ölüm gülümser ellerime

 

 

 

 

 

 

 

 

 

hayat bir merhaba
izinsiz akan tabiata

izler kenardan
kurmuş tuzağını zaman

ölümene yürümek

 

                              

 

 

 

 

 

 

 

 

yaşama dairdi ödevlerimiz

 

yaşama kurulmuş aklım görmek istemese de

bilirim bakıyorsun köşeden

bir çöp kamyonun arkasında

öylece giden cesedime

 

bir

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

vinçten düşen işçi öldü

böyle atmış gazete başlığı

 

yok artık

 

 

 

 

 

 

 pastoral

ormanlar

denizlere

akan

ırmaklar

yok artık

 

Yaşam/araf/ölüm

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Edvard Munch, Self-Portrait in Hell (1903)

 

 

 

yaşam/araf/ölüm

 

giriş:

 

ölümle buluşmalı 

beklemeden

bekletmeden

hakkederek

ihtişamın değil

alayın

beceriksizliğin

yansısı olarak

 

eksedos

 

 

 

 

taş sıralara yerleşmiş köleler

yorgun elleriyle tragedyasını izliyor

son kral öleli, sarnıçlar boşalalı

 

ölenler

 

 

 

 

 

 

inşaatlardan uçarak öldüler

umarsızlığımıza gömüldüler

yoktu matemlerini tutacak kimseleri

bir ah bile çekemeden öldüler

 

kalmayacağız

 

 

 

 

 

 

aramızdan öyle neşeli,

öyle mutlu,

gururlu ayrıldınız

ki,

yaşamak

biraz mahçup,

kahır ekseriyetle

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

kalın bir örtü gözlerinin üstünde

öylece yalnız döner dünya,

zannedersin

yangın, yandın

 

ağıtlar, 

savaş naraları çelikten

aşk geçmiş akıldan

son buluşma ne zaman