kendi kendine sağ
duyulu hümanite!
izini yitirmiş huysuz
çocuk ağlaması sesin...
"Baran Çağlı"
nın anısına... 27 Ağustos 2015
YEDİ
Aşklar vuruluyordu,
7 yaşında bir çocuğun
kanından geçerek,
annenin ellerindeki acıda...
umurun da mı,
kurumuş yüreklerin,
tutulmuş akılların,
bakkal defteri yüreklerin...
sade vatan-daş,
sakin mahalleli,
iş bilen esnaf,
kendisiz işçi,
vatana kurulmuş vicdanımızın
sofrasında
yedi yaşında yedik insanlığı
etlerini delip geçen
kurşunla.
gözlerinde yedik, yittik,
üzerimize yıkarak insanlığı ....
tarih bir hiçlikte asılı,
geleceğin utancından
kaçarcasına
üzerimize yıkarız bir
duvar gibi insanlığı,
utanç kuşağı adımız,
kanımızla yıkarız
ellerimizi.
can kurudu,
anın çölleşti,
7 yaşında bir kalpte aşk
vuruldu,
canhıraş yittik, duvarları üzerimize yıkarak.
Aşk vuruldu,
utanç savrulur geleceğe,
bir merminin rüzgarında
bir annenin azabında ...
kurudu kalbimiz yedi gitti....
kül olduk tanrıçanın
g-azabıyla,
akan yaşlarıyla,
çamura dönüşen
hayatımızda...
izleyip sessiz kalanlar
cana kıyanlar
zannetmeyin kan toprağa
akar,
sessiz ağızlarınızdan,
görmeyen gözlerinizden,
işitmeyen kulaklarınızdan
akar!
kan durmaz yerde
akar, akar
çığlığın içine dönerek , akar
kalbine saplanırken acı
taşlaşan hayatımızdan akar
akar, akar
taa ki
barış, toprakta
filizlenecek,
ama sensiz,
ama sessiz,
ama kaçınılmaz...
7'sinde, 10'nunda,
17'sinde
ki lerin gazabı
imişçesine
yeşerecek bir
kalabalıkta,
sesini alıp gelenlerle...
ve baran günlerine kadar
yontmaya devam edeceğiz; kötülükleri.
K:A
